Roma Hukukunda İbra İşlemi (Acceptilatio) ve Alacağı Talep Etmeme Taahhüdü (Pactum De Non Petendo)

Borçlunun defi ileri sürerek mahkûmiyetten kurtulması ifayı engelleyen bir durum olduğu için alacaklı açısından alacak, pratik önemini kaybetmektedir. Dolayısıyla pactum de non petendo zaman içerisinde praetof lar tarafından hukuki koruma sağlanarak borcu, defi ileri sürülmesi şeklinde (ope exceptionis) Ius Honorarium gereğince dolaylı olarak sona erdiren bir sebep haline dönüşmüştür.

Bu kapsamda çalışmanın ilk bölümünde contrarius actus prensibi kapsamında sözleşmesel borç ilişkisini kuran ve ortadan kaldıran sebepler detaylı bir şekilde ele alınmış ve acceptilatio verbis'm yukarıda bahsedilen üç ibra şekli arasından tek ve genel bir ibra işlemine dönüşmesine yol açan süreç ayrıntılı bir biçimde incelenmiş.

İkinci bölümde Roma Hukuku'nda sadece sözle doğmuş olan borçların ibrasında kullanılan fakat daha sonra kaynağı ne olursa olsun tüm borçları ortadan kaldırabilme imkânı tanınan acceptilatio işleminin tanımı, kapsamı, şekli, acceptilatio yapabilme ehliyeti, geçerlilik koşulları ve acceptilatio 'nun hukuki sonuçları hakkında önem arz eden noktalar tespit edilmeye çalışılmış.

Çalışmanın üçüncü ve son bölümünde ise taraflar arasında şekilsiz bir anlaşma olarak yapılan ve borcu kural olarak ope exceptionis sona erdiren pactum de non petendo işlemi, tanımı, gelişim aşamaları, çeşitleri, pactum de non petendo'yu yapabilme ehliyeti ve anlaşmanın hukuki sonuçları üzerinde durulmuş.

Çalışma, bu iki işlemin benzer ve farklı yönlerinin birbiriyle karşılaştırıldığı ve ilgili konular hakkında varılan nihai değerlendirilmelerin ele alındığı sonuç kısmı ile birlikte sonlandırılmış.