Çifte Vergilendirmeyi Önleme Anlaşmalarında Karşılıklı Anlaşma Usulü

Ekonomik faaliyetlerin küreselleşmesinin doğal bir sonucu olarak sınır ötesi işlemlerdeki artış ve dönüşüm, çok uluslu şirketler, uluslararası ticaret ve yatırımların yaygınlaşan eğilimi vergi anlaşmalarına olan ihtiyacı artırırken, vergi anlaşmalarını tamamlayan bir parça olarak etkin bir uyuşmazlık çözüm yolu hükmünün önemini artırmaktadır.

Bu kapsamda uluslararası vergi gündemini şekillendiren örgüt niteliğiyle OECD'nin çalışmalarında odağa alınan karşılıklı anlaşma usulü etkinliğini artırma çabaları küresel konsensusu tetikleyen bir değerin altyapısını oluştururken, vergi belirliliği hedefi üzerine kurgulan tasarım uluslararası vergi tahkimi benimsenmesinin yolunu açmaktadır. Bu yöndeki çalışmalar karşılıklı anlaşma usulünün yapısal eksikliklerinin iyileştirme araçlarıyla giderimine ivme katıcı bir değer olmakta ve bir bütün olarak uyuşmazlık çözüm yolu hükmünü geliştiren ileriye doğru bir sürüklenmeyi sağlamaktadır. Uluslararası vergi hukukunda yaşanılan gelişmelerin iç hukuka doğrudan yansıması karşılıklı anlaşma usulünün, 14.10.2021 tarih ve 7338 sayılı Vergi Usul Kanunu ile Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun ile 213 sayılı Vergi Usul Kanunu Dördüncü Bölüm Ek madde 14-18 hükümlerine kanuni bir müessese olarak ilave edilmiş olmasıdır.

Çalışmada, genel olarak çifte vergilendirmeyi önleme anlaşmalarından doğan uyuşmazlıkların nasıl çözüme kavuşturulacağına dair çalışma ve görüşler ile teorik neden ve amaçlar ışığında karşılıklı anlaşma usulünün analiz ve tahlili yapılmaktadır. Bu doğrultuda OECD ve BM Model Anlaşmalarında modellenen karşılıklı anlaşma usulü hükmü incelenmekte ve Türkiye'nin taraf olduğu çifte vergilendirmeyi önleme anlaşmaları ile Vergi Usul Kanunu hükümleri çerçevesinde Türk vergi hukuku bakımından müessese değerlendirilmektedir.