Koruyucu Aile Sözleşmesi

Çocukların insan ve çocuk olmaktan kaynaklı haklarını kullanamadıkları hallerde, talep etme güçleri olmayacağından hukuksal açıdan korunmaları zorunludur. Çocuklarının iyi ve sağlıklı yetişmesini sağlamak çağdaş toplum olmanın gereğidir, bu nedenle "Çocuk Hukuku" ayrı bir hukuk dalı olarak benimsenmeye başlanmıştır. Temelde anne baba ve çocuk arasındaki ilişkiler özel hukukun bir dalı olan medeni hukuk prensibi içinde düzenlenmiştir. Çocuk hukuk sadece medeni hukuk ile sınırlı olmayıp, kamu hukukunu ve hatta milletlerarası hukuku da ilgilendiren karma bir hukuk dalıdır. Çocuğun anne babasına karşı hakları olduğu gibi toplum ve Devlete karşı da bir takım hakları mevcuttur. Hem uluslararası hukukta hem de iç hukukumuzda çocukların menfaatlerinin korunmasına dair çeşitli düzenlemeler yer almaktadır.

Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Sözleşmesi çocuk haklarının neler olduğunu ayrıntılı biçimde düzenlemiş ve çocuğun üstün yararı ilkesini vurgulamıştır. Çocukların çeşitli nedenlerle ailesi tarafından bakılamadığı veya ailesinin yanında kalmasının yararını zedelediği hallerde çocuk, devlet korumasına alınır. Devlet çocuğu kurum bakımına alabileceği gibi, uygun şartların varlığı halinde evlatlık verebilir veya bir ailenin yanına yerleştirebilir. Hangi bakım türünün uygulanacağına somut olayın özelliğine göre, çocuğun üstün yararının gerektirdiği şekilde karar verilir.

Çocuk refahı hizmetleri ülkelerin sosyal, kültürel, ekonomik gelişmişlik düzeylerine göre farklılık gösterebilir. Kurum bakımı yaygın bir yöntemdir ancak zaman içinde kalabalık bir ortamda bakılmanın çocuklar üzerindeki olumsuz etkileri saptanmıştır. Bilimsel veriler çocuk için en ideal olanın aile ortamında büyümek olduğunu göstermektedir. Kurum bakımı en son tercih edilen bakım türüdür. Modern hukuk sistemlerinde kabul edilen çocuğun üstün yararı ilkesi gereğince, çocuğun ailesinin yanında büyümesi önemsenmiştir. Koruyucu ailelik, hakkında koruma kararı bulunan çocukların aile ortamında büyümelerini sağlayan uygulamadır.