Mimarlığın Arzusu

Mimarlığın Arzusu: Geç Avangardı Okumak, her biri kitabın sonunda açığa çıkması hedeflenen teorik bütünün kavramsal bileşenlerine işaret eden tematik başlıklar altında ayrı bir denemenin konusunu oluşturan dört mimarın (Aldo Rossi, Peter Eisenman, John Hejduk ve Bernard Tschumi) belli bazı projelerine yoğunlaşarak 1970’lerin ileri düzey mimarlık uygulamalarının genel karakterini ortaya çıkarmayı amaçlıyor. Söz konusu projeler modern mimarlık tarihinde yazarın “geç avangard” diye nitelendirdiği, mimarlığın kendisini başlı başına bir düşünme konusu haline getirerek varoluşunu ve temsil olanaklarını sorgulamaya giriştiği özgül ve belirleyici bir tarihsel uğrağın özneleri olarak karşımıza çıkıyor. Bu özneler imkânsızı arzuluyor, tüm simgesel sınırları zorlayarak, aşındırarak, ihlal ederek modern mimarlık pratiğinin olanakları, sınırlamaları, çatışkıları ve kapanımlarıyla birlikte belirli bir tarihsel uğrakta beliren bir arzu topoğrafyasının izini sürmemizi sağlayacak engin ve girift bir düşünme alanı açıyorlar.

“Arzu matrisinin içindeyiz (başından beri öyleydik).” Evet, başından beri bu kitap aslında Lacan’la bir konuşma. Daha doğrusu, mimarlık dolayımıyla, modern mimarlığın en ihtiraslı olduğu bir dönemin işleri üzerinden Tafuri, Jameson, Benjamin gibi eleştirel teorinin pek çok sesini söyleştirme imkânı veren, yine aynı dönemden miras bir mecra Lacan. Dolayısıyla, bu kitap Lacan’ın arzu kuramıyla yüzleşmek isteyenlere mimarlık cephesinden yeni bir kapı açıyor aynı zamanda.